Etrafımızdaki büyük şehirlerden bir kısmını gezdikten sonra, sıra bir diğerine gelmişti. Villingen-Schweningen. Okulun bir kampüsünün de Schweningen’de olması ve işletme gibi bölümlerin hep o kampüste olmasına hep içerlemiştik. Bir Cumartesi günü böylece planımızı yapıp mesafenin de fazla uzun olmamasını fırsat bilerek, çok da erken kalkmadan, yine otobüs durağımızda buluşup Villingen’e doğru yollanmıştık. Ana istasyon ve otobüs duraklarının olduğu yerde inip yakınlardaki Tourist Information’da aldık soluğu yine. Her zamanki gibi –kullanmayacağımızı bilmemize rağmen- şehrin haritasını aldık. Sonrasında hemen yakındaki müzeye gidip öylesine bir dolaştık. Beleş kısım bitip bilet almamız gerektiğinde de yeter diyerek dükkanları dolaşmaya başladık. Zaten müzede de ilginç bir şey yoktu. Aksi takdirde dolaşırdık tabii. Müzede fotoğraf çekmeyi de ihmal etmedik tabii. Burada mesela “Confession Rooms” dedikleri, günah çıkarma odalarını görebilirsiniz. Sonrasında böyle bir tabloyla karşılaştık. Yanındaki Almanca açıklamadan bir şey anlayamadık ve tabii yorumumuz da piskopatça oldu: İnsanlara işkence etmek kullandıkları aletleri fütursuzca sergilemişler. Gerçekten mantıklı, insancıl bir anlam çıkarmak zor. Sokaklarda dolaşmaya başlayınca, Freiburg’tan da aşina olduğumuz su kanallarıyla karşılaştık yine. Sonra birbirinin neredeyse tıpkısı olan sokaklarda dolaşıp eksiklerimizi, gediklerimizi gidermeye çalıştık. 4, 5 saatin sonunda açıkmıştık tabii. Subway diye özellikle Amerekia’da falan bayağı yaygın olan ama İstanbul’da falan görmediğim sandviç dükkanı zincirlerinden birinde aldık soluğu. Fiyatı nispeten pahalıydı ama denemeden edemedik. Gerçekten de Joey’in sandviçlere niçin aşık olduğunu açıklayabilecek nitelikteydi. Sonrasında yapacak fazla bir şeyimiz kalmamıştı. Otobüs seferleri de tükenmeden döndük köyümüze…

Tüm fotoğraflar içinse: Buradan…

Bu yazı toplamda 6101, bugün ise 0 kez görüntülenmiş.